എന്റെ ഹൃദയവും ആത്മാവും എല്ലാം നീയാണെന്നിരിക്കെ, ഞാന്‍ മാത്രം എങ്ങനെ അകന്നു നില്‍ക്കും....

നിന്റെ ദുഖങ്ങളൊക്കെയും എന്റേതാക്കി, ഞാന്‍ നിന്നെ പ്രണയിച്ചോട്ടേ..

കടലിന്‌ ആഴങ്ങളോട്..
പുഴയ്ക്ക് ഓളങ്ങളോട്..
നക്ഷ്ത്രത്തിന്‌ പ്രകാശകിരണങ്ങളോട്..
മഴയ്ക്ക് മേഘങ്ങളോട്..
ഭൂമിക്ക് ആകാശത്തോടും,
പിന്നെ തീരങ്ങള്‍ക്ക് തിരകളോടും;
ഉള്ളതെന്താണോ, അതാണെനിക്ക് നിന്നോട്
എന്നു പറഞ്ഞാല്‍ എന്റെ പ്രണയം, അത്
നന്നേ കുറഞ്ഞ് പോയ പോലെ..

വാക്കുകള്‍ക്ക് വരയ്ക്കാന്‍..
വാക്യങ്ങള്‍ക്ക് നിര്‍‌വചിക്കാന്‍..
അതിരുകള്‍ക്ക് നിര്‍ണ്ണയിക്കപ്പെടാന്‍ വേണ്ടി
ഞാനീ പ്രണയത്തെ വിട്ടുകൊടുക്കണോ???

ഇനിയും പൊഴിക്കാം കണ്ണുനീര്‍ എത്ര വേണേലും ; നീര്‍‌ വറ്റിയ ഈ കണ്‍കളില്‍ നിന്നും നിനക്ക് വേണ്ടി, അല്ല; നമുക്ക് വേണ്ടി..
ഒരു പക്ഷെ മറ്റൊരു പ്രളയം വന്നീടിലും.. അതിന് എന്നെ നിന്നിലേക്ക് നയിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞെങ്കിലോ??
അതല്ല; അതില്‍ ഞാന്‍ ഇല്ലാതായാലും.. ഞാന്‍, ഞാന്‍ അല്ലാതെ മാറുന്നതിലും നല്ലത് അതു തന്നെയല്ലേ..

നീ അകന്നിരിക്കുന്നത് എനിക്ക് നൊമ്പരമാണ്..